Μαρία ΜοντεσσÏŒρι ,1870-1952 (Maria Montessori)

Η Μαρία ΜοντεσσÏŒρι, της οποίας η προσωπικÏŒτητα

και το έργο αποτελούν σημαντικÏŒ σταθμÏŒ στη μελέτη της σύγχρονης παιδαγωγικής σκέψης, γεννήθηκε στην επαρχία Chiaravalle της Ιταλίας το 1870.

Σπούδασε ιατρική, της οποίας αναγορεύτηκε διδάκτωρ το 1896. Η επιθυμία και η ανάγκη της για βαθύτερη παιδαγωγική μÏŒρφωση την οδήγησαν να εγγραφεί το 1902 στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου της ΡÏŽμης, ÏŒπου σπούδασε Παιδαγωγική, Φιλοσοφία και Ψυχολογία.

Στην ψυχιατρική κλινική του Πανεπιστημίου είχε την ευκαιρία να ασχοληθεί με παιδιά με νοητική υστέρηση. ΤÏŒτε διαπίστωσε ÏŒτι

η Παιδαγωγική πρέπει να συνεργαστεί με την Ιατρική για την θεραπεία αυτÏŽν των παιδιÏŽν γιατί, ακÏŒμα και αυτά τα άτυχα παιδιά, ÏŒταν ενθαρρύνονταν κατάλληλα, αποκτούσαν ένα αυθÏŒρμητο ενδιαφέρον στη μάθηση και μία αυθÏŒρμητη αυτοπειθαρχία.

Η ΜοντεσσÏŒρι ίδρυσε το ΠαιδαγωγικÏŒ Ινστιτούτο για τη μελέτη των προβλημάτων των τροφίμων του φρενοκομείου της ΡÏŽμης. Στο ινστιτούτο αυτÏŒ δίδαξε και η ίδια και εφάρμοσε τη μέθοδÏŒ της, την οποία ύστερα θέλησε να εφαρμÏŒσει και στα ομαλÏŽς αναπτυσσÏŒμενα άτομα. Η Μ. ΜοντεσσÏŒρι αναρωτιέται : «ενÏŽ ÏŒλοι θαύμαζαν τα καθυστερημένα παιδιά του σχολείου μου, εγÏŽ αναζητούσα τις αιτίες που κρατούσαν τÏŒσο πίσω τα γερά και ευτυχισμένα παιδιά των κανονικÏŽν σχολείων που στα τεστ νοημοσύνης ήταν ίσα με τους δικούς μου δύστυχους μαθητές».

ÎŒσο περισσÏŒτερο εμβάθυνε στην ανÏŽμαλη αυτή κατάσταση, τÏŒσο περισσÏŒτερο δυνάμωνε η πεποίθησή της ÏŒτι η αιτία βρισκÏŒταν σε κάποια διαφορά στις εκπαιδευτικές αρχές.

Έτσι το 1909, ÏŒταν η ΜοντεσσÏŒρι εγκατέλειψε τη δουλειά της με τα παιδιά στο επανορθωτικÏŒ σχολείο της ΡÏŽμης, δούλευε κιÏŒλας στο μυαλÏŒ της την ιδέα μιας διαφορετικής εκπαιδευτικής αγωγής των παιδιÏŽν στα σχολεία. Έτσι, σαν υφηγήτρια του Πανεπιστημίου της ΡÏŽμης επέτεινε τη δράση της στην ίδρυση και οργάνωση κέντρων προσχολικής αγωγής, τα οποία ονÏŒμασε «σπίτια του παιδιού» και στο συγγραφικÏŒ της έργο, το οποίο την κατέστησε διεθνÏŽς γνωστή, ιδιαίτερα το περίφημο επιστημονικÏŒ της σύγγραμμα «η μέθοδος της επιστημονικής παιδαγωγικής και το σπίτι των παιδιÏŽν».

Οι εμπνευσμένες εκπαιδευτικές ιδέες της Μ. ΜοντεσσÏŒρι έπιασαν βαθιές ρίζες σε ÏŒλο τον κÏŒσμο και αποδείχτηκε ÏŒτι μπορούν να έχουν καθολική εφαρμογή, ανεξάρτητα απÏŒ χÏŽρα και φυλή. Με το σύστημά της απέβλεψε στο σεβασμÏŒ της αναπτύξεως του παιδιού, στη βοήθεια να εκδηλÏŽσει τις ικανÏŒτητές του και στην εδραίωση, μέσω της υγιούς, δίκαιας και δημοκρατικής αγωγής, μιας ειρηνικής ανθρωπÏŒτητας, στην οποία ο εγωισμÏŒς, οι ανισÏŒτητες, οι πÏŒλεμοι και η άσκηση βίας, με οποιοδήποτε τρÏŒπο, δε θα έχουν θέση.

Το ΜοντεσσοριανÏŒ σύστημα κυρίως αναφέρεται στην αγωγή των αισθήσεων, στην αγωγή των μυÏŽν, στην αγωγή της ευφυΐας και στην αγωγή των κοινωνικÏŽν συναισθημάτων και της ηθικής βουλήσεως.

Επί σαράντα ολÏŒκληρα χρÏŒνια, απÏŒ χÏŽρα σε χÏŽρα, σε ειρηνικούς και εμπÏŒλεμους καιρούς, η ΜοντεσσÏŒρι δε σταμάτησε ούτε στιγμή τις εκπαιδευτικές περιοδείες και τις έρευνές της. Ήταν τÏŒσες πολλές οι προσκλήσεις απÏŒ την ΕυρÏŽπη, την Αμερική και την Ασία, που μη μπορÏŽντας να τις αποδεχτεί ÏŒλες έλεγε: «Î­χω τÏŒση πρακτική δουλειά να κάνω που δεν μπορÏŽ να μιλÏŽ ÏŒλη την ÏŽρα». Η ΜοντεσσÏŒρι είδε ÏŒτι η μέθοδÏŒς της θα εκτεινÏŒταν πέρα απÏŒ τα ÏŒρια του εκπαιδευτικού συστήματος και θα έφερνε αλλαγές και στο σπίτι και τελικά και μέσα στην κοινωνία. Καταλάβαινε ÏŒτι αυτÏŒ έκρυβε τον κίνδυνο παρανÏŒησης και κακής εφαρμογής των αρχÏŽν της μεθÏŒδου της. Έτσι, για τα επÏŒμενα σαράντα χρÏŒνια της ζωής της αφοσιÏŽθηκε στο συγγραφικÏŒ έργο. ΤÏŒσο τεράστιο και πολύμορφο είναι το παραγωγικÏŒ της έργο, που θα χρειαστούν πολλά χρÏŒνια μέχρι να γίνει καθολικά γνωστÏŒ και να εφαρμοστεί στο χÏŽρο της εκπαίδευσης. ΕνÏŽ θα χρειαστούν πολλαπλάσια χρÏŒνια για να εφαρμοστούν στη ζωή της οικογένειας και στην κοινωνία. Ένα τεράστιο μέρος των γραπτÏŽν της παραμένουν ατακτοποίητα και αδημοσίευτα.

Η παιδαγωγική της ΜοντεσσÏŒρι βασίζεται σε επιστημονικές αρχές, οι οποίες αναφέρονται στη γνÏŽση της φύσης και της εξέλιξης του παιδιού. Η φιλοσοφική και ψυχολογική βάση στη μέθοδÏŒ της είναι το άτομο, σαν πυρήνας της κοινωνίας και η ελευθερία του. ΕδÏŽ το παιδί θα εκφράσει τις ανάγκες του, θα εκδηλÏŽσει τις κλίσεις του, θα αναπτύξει τις ικανÏŒτητές του. ΑπÏŒ την ελεύθερη συνάντηση με το περιβάλλον θα προέλθει η ελεύθερη ενέργεια και δράση του παιδιού και η ελεύθερη αυτοέκφρασή του. Η αυταξία της παιδικής ηλικίας συνδέεται με την αυτοανάπτυξη και την αυτοαγωγή του παιδιού, πράγμα που σημαίνει αυτοδιδασκαλία. Σύμφωνα με αυτά, η μάθηση στο σύστημα της ΜοντεσσÏŒρι δεν έχει την έννοια της διδασκαλίας, αλλά της δημιουργίας ενÏŒς παιδευτικού περιβάλλοντος κατάλληλα οργανωμένου για τις ανάγκες του πειραματισμού, της δράσης και της εξέλιξης του πνεύματος του μαθητή.

Η μέθοδος της ΜοντεσσÏŒρι βασίστηκε στην υπομονετική παρατήρηση της φύσης του παιδιού και αποκάλυψε ÏŒτι τα παιδιά έχουν το δικÏŒ τους ρυθμÏŒ ανάπτυξης μέσα απÏŒ μία σειρά απÏŒ αισθητήριες περιÏŒδους, ÏŒπου αποκτούν έντονη επίγνωση της γλÏŽσσας, της τάξης, των δικÏŽν τους αισθήσεων και της κοινωνίας. Επίσης αναδείχτηκε η ακατανίκητη ανάγκη του παιδιού να μάθει με την άσκηση, δοκιμάζοντας στην πράξη τις δυνάμεις του. Αποκάλυψε την κλίση και αγάπη του παιδιού για δουλειά που το απασχολεί σωματικά και πνευματικά και τη μεγάλη του ικανÏŒτητα για συγκέντρωση. Η χαρά που νιÏŽθει το παιδί απÏŒ τη δουλειά που αναλαμβάνει να κάνει είναι απροσμέτρητη. Έτσι, μέσα απÏŒ τη μοντεσσοριανή μέθοδο, οι αίθουσες των σχολείων μεταμορφÏŽθηκαν απÏŒ ανιαρούς πειθαρχημένους χÏŽρους σε ζωηρÏŒχρωμες, απλές και ανεπίσημες παιδικές εστίες. Η μέθοδος της ΜοντεσσÏŒρι, ενÏŽ προσφέρει στα παιδιά το μάξιμουμ του αυθορμητισμού, δεν παύει να τα κάνει ικανά να φθάσουν ακÏŒμη και σε υψηλά επίπεδα ακαδημαÏŠκής μÏŒρφωσης.

Στα τελευταία χρÏŒνια της ζωής της συνήθιζε να περιγράφει τη λειτουργία της εκπαίδευσης σαν «βοήθεια στη ζωή». Η εκπαίδευση, ÏŒπως και η ιατρική, είναι μία τέχνη που συνεπάγεται τη συνεργασία με τη φύση. Πραγματικά ÏŒσο πιο βαθιά εισχωρεί κανείς στις ιδέες της τÏŒσο περισσÏŒτερο βρίσκεται μπροστά στην παρουσία του μυστηρίου και των κρυφÏŽν και δημιουργικÏŽν δυνάμεων της φύσης. Σύμφωνα με την ΜοντεσσÏŒρι, είναι απαραίτητο να δÏŽσουμε στο παιδί την ευκαιρία να αναπτυχθεί σύμφωνα με τους νÏŒμους της φύσης. ÎŒλα τα άλλα έρχονται σαν συνέπεια κυριαρχεί πάνω στο σÏŽμα του , κινείται ÏŒπως θέλει και ξέρει να παρατηρεί τον εαυτÏŒ του. Μπορούμε να δούμε ÏŒτι έφθασε στην κυριαρχία αυτή απÏŒ το γεγονÏŒς ÏŒτι είναι ικανÏŒ να έχει απÏŒλυτη ηρεμία. Η κυριαρχία που μπορεί να κατακτήσει ένα παιδί είναι συχνά ανÏŽτερη απÏŒ αυτή του ενηλίκου. Τα παιδιά που είναι αυτοπειθαρχημένα είναι προς το δρÏŒμο της φυσικής ψυχικής ανάπτυξης. Μπορούν να υπακούσουν στη θέληση κάποιου, επειδή έχουν υποτάξει τη δική τους θέληση πρÏŽτα: Η υπακοή και η πειθαρχία δεν είναι τίποτε περισσÏŒτερο απÏŒ μια μορφή ψυχικής επιδεξιÏŒτητας που προÏ‹ποθέτει ψυχική ισορροπία.

Τα παιδιά στα πειραματικά σχολεία της ΜοντεσσÏŒρι, που ήταν τÏŒποι ÏŒπου μπορούσαν να εργάζονται ήρεμα, να αποκαλύπτουν τον εαυτÏŒ τους και να απελευθερÏŽνουν το καταπιεσμένο τους πνεύμα, εκδήλωναν τρÏŒπους συμπεριφοράς και δράσης ξένους προς την παιδική ηλικία. ΑυτÏŒ στάθηκε αφορμή για σκέψη πάνω σε σοβαρά εκπαιδευτικά λάθη πάνω στα πιο λεπτά και εύπλαστα μέλη της ανθρÏŽπινης κοινωνίας. Τα παιδιά στα σχολεία αυτά δεν έδειχναν ενδιαφέρον για παραμύθια και ιστοριούλες . Εκείνο που διαρκÏŽς επιζητούσαν ήταν να απελευθερωθούν απÏŒ τους ενήλικες και να δράσουν μÏŒνα τους, εκδηλÏŽνοντας την αντίθεσή τους σε κάθε προσπάθεια βοήθειας που τους προσφέρονταν. Ήταν ήρεμα, απορροφημένα απÏŒ τη δουλειά τους, φτάνοντας σε ένα εκπληκτικÏŒ επίπεδο παιδικής γαλήνης. ÎŒταν τα παιδιά ολοκλήρωναν κάποια δουλειά, φαίνονταν ήρεμα, ξεκούραστα και βαθύτατα ευχαριστημένα.

Σημαντική διαπίστωσή της ήταν ÏŒτι το παιδί χρησιμοποιεί αυτά που μαθαίνει για λογαριασμÏŒ άλλων παιδιÏŽν που δεν τα καταφέρνουν και τÏŒσο καλά. Επιπλέον δε θεωρεί τη δουλειά που έκανε ανταμείψιμη. Είναι η ίδια η δουλειά που ανταμείβει το παιδί.

Η Î­ρευνα για την ανακάλυψη του πραγματικού παιδιού, που κρύβεται πίσω απÏŒ αυτÏŒ που διαμÏŒρφωσαν οι μεγάλοι, αποτελούσε πάντα το κέντρο των προσπαθειÏŽν της ΜοντεσσÏŒρι. Για αυτήν κανένα κοινωνικÏŒ πρÏŒβλημα δεν είναι τÏŒσο παγκÏŒσμιο και τÏŒσο καθολικÏŒ ÏŒσο το πρÏŒβλημα της καταπίεσης του παιδιού.

Το παιδί που ζει σε ένα περιβάλλον που δημιούργησαν οι μεγάλοι με το δικÏŒ τους τρÏŒπο ζωής δεν μπορεί να ικανοποιήσει τις δικές του φυσικές και ψυχικές ανάγκες. Καταπιεσμένο απÏŒ έναν πανίσχυρο ενήλικα που του λυγίζει τη θέληση και το υποχρεÏŽνει να προσαρμοστεί σε ένα εχθρικÏŒ περιβάλλον, δεν μπορεί να αναπτυχθεί διανοητικά και ηθικά.

Θέση της ΜοντεσσÏŒρι είναι ÏŒτι οι μεγάλοι θα πρέπει να εγκαταλείψουν το ρÏŒλο τους σαν δεσμοφύλακες και να περιορίσουν την εξαντλητική για το παιδί παρουσία τους, την επιτήρηση και την καθοδήγηση.

Στην πραγματικÏŒτητα, ολÏŒκληρο το έργο της ΜοντεσσÏŒρι θα μπορούσε να συνοψιστεί στην προσπάθειά της να τερματίσει τον προαιÏŽνιο αγÏŽνα που εξακολουθεί να μαίνεται ανάμεσα στο παιδί και τον ενήλικα, ένας αγÏŽνας που δεν είναι λιγÏŒτερο πραγματικÏŒς, επειδή διεξάγεται στο υποσυνείδητο.

Αρχή και βάση του έργου της ΜοντεσσÏŒρι είναι η απελευθέρωση της εσωτερικής ζωής του παιδιού. Η ελευθερία είναι η ατμÏŒσφαιρα μέσα στην οποία μπορεί να αναπτυχθεί πολυδιάστατα ένα παιδί, και το πείραμα η βασική μεθοδολογία. Μία απÏŒ τις θεμελιÏŽδεις αρχές της ήταν η εμπιστοσύνη στο αυθÏŒρμητο ενδιαφέρον του παιδιού σαν βασικÏŒ κίνητρο για τη μάθηση.

Η ΜοντεσσÏŒρι έβλεπε σαν στÏŒχο της ελευθερίας, την τάξη της εσωτερικής ζωής του παιδιού και την ισορροπία ανάμεσα στις πιο υψηλές δραστηριÏŒτητες του μυαλού του και τις πρωτÏŒγονες δραστηριÏŒτητες των αισθήσεÏŽν του.
Η μέθοδÏŒς της αναπτύσσει στο σύνολÏŒ της την προσωπικÏŒτητα του παιδιού, ÏŒχι μÏŒνο τις διανοητικές λειτουργίες του αλλά και τις δυνάμεις συλλογισμού, της πρωτοβουλίας και της ανεξάρτητης εκλογής, με τα συναισθηματικά τους συμπληρÏŽματα.

Για τη ΜοντεσσÏŒρι, η εκπαίδευση απαιτεί την αξιοποίηση των εσωτερικÏŽν δυνάμεων του παιδιού για τη δική του καθοδήγηση. Η προσοχή πρέπει να διεγερθεί προοδευτικά, για να αναπτυχθούν οι δυνάμεις της συγκέντρωσης.
Το πιο δύσκολο πράγμα για το δάσκαλο είναι να κατανοήσει ÏŒτι, επειδή το παιδί προοδεύει, αυτÏŒς πρέπει να συγκρατείται και να αποφεύγει να δίνει οδηγίες. Πρέπει να στηρίξει την πίστη του στις λανθάνουσες δυνάμεις του παιδιού.

Ο δάσκαλος πρέπει να αφιερωθεί στην καλυτέρευση της ανθρωπÏŒτητας. Πρέπει να είναι σαν την Εστιάδα που κρατούσε την ιερή φλÏŒγα, που άλλοι είχαν ανάψει, καθαρή και αμÏŒλυντη. Ο δάσκαλος πρέπει να τάξει τον εαυτÏŒ του στη διατήρηση της φλÏŒγας της εσωτερικής ζωής, σε ÏŒλη την καθαρÏŒτητά της. Αν αυτή η φλÏŒγα εγκαταλειφθεί, θα σβήσει και ποτέ δε θα ανάψει ξανά.

Η ΜοντεσσÏŒρι ανακάλυψε ÏŒτι το παιδί διαθέτει διαφορετικές και ανÏŽτερες ιδιÏŒτητες απÏŒ αυτές που συνήθως του αποδίδουμε εμείς. Το παιδί αναζητεί να εναρμονιστεί με τον τύπο των ανθρÏŽπινων υπάρξεων που το περιβάλλουν, και το κατορθÏŽνει. Υπάρχουν ÏŒμως εσωτερικές ανάγκες, για τις οποίες το παιδί χρειάζεται απÏŒλυτη μοναχικÏŒτητα και εσωτερική απομÏŒνωση. Αν κάποιος άλλος παρέμβει, ÏŒλα καταστρέφονται. ΑυτÏŒ το βαθμÏŒ σκέψης μπορούν να τον φτάσουν μÏŒνο απελευθερÏŽνοντας τον εαυτÏŒ τους απÏŒ τον εξωτερικÏŒ κÏŒσμο, και χρειάζεται να τραφεί με το εσωτερικÏŒ πνεύμα, που με τη σειρά του απαιτεί ήρεμο και γαλήνιο περιβάλλον. Βρίσκουμε στα παιδιά αυτή τη δύναμη της σκέψης, αυτÏŒ το βύθισμα του πνεύματος μέσα στον ίδιο τους τον εαυτÏŒ.

Για τη ΜοντεσσÏŒρι ,υπάρχει μία αυστηρή σχέση ανάμεσα στη χειρωνακτική εργασία και τη συγκέντρωση του πνεύματος. Η ζωή του πνεύματος προετοιμάζει την ενεργÏŒ δύναμη για την καθημερινή ζωή, και απÏŒ τη μεριά της η καθημερινή ζωή ενθαρρύνει τη σκέψη μέσα απÏŒ την καθημερινή εργασία.

Ανάπαυση δε σημαίνει ολοκληρωτική νωθρÏŒτητα. Τα νεύρα μας δεν αναπαύονται, αν παραμείνουμε ακίνητοι. Η ανάπαυση έρχεται ÏŒταν βραδύνουμε το ρυθμÏŒ της δουλειάς. Με τον τρÏŒπο αυτÏŒ, βρίσκουμε ανάπαυση στη διανοητική απασχÏŒληση που δυναμÏŽνει το πνεύμα. Τα παιδιά που έχουν φτάσει σε αυτÏŒ το επίπεδο προσανατολίζονται τÏŒσο πολύ προς τη δουλειά, χειρωνακτική ή διανοητική, που δεν ξέρουν πÏŽς να υπάρξουν, αν δεν έχουν κάτι να κάνουν.

Είναι λοιπÏŒν φανερÏŒ ÏŒτι η Μαρία ΜοντεσσÏŒρι έθεσε τις βάσεις για μία νέα αγωγή, υπογραμμίζοντας την ανάγκη για ελευθερία στην έκφραση, ανανέωσε και επαναστατικοποίησε τις εκπαιδευτικές αντιλήψεις, μιλÏŽντας για τη δυνατÏŒτητα του παιδιού να διδάσκεται μÏŒνο του. Κατάφερε να μετατρέψει τη διδασκαλία σε παιχνίδι ενδιαφέροντος ανάμεσα στο διδάσκοντα και το διδασκÏŒμενο. Τελικά, έδωσε στο παιδί τη θέση που του αξίζει στην κοινωνία των ανθρÏŽπων μαζί με τη βεβαιÏŒτητα ÏŒτι τέτοια παιδιά μπορούν να υποσχεθούν ένα μέλλον καλύτερο για τον εαυτÏŒ τους και για την ανθρωπÏŒτητα.

Τι είναι η Μοντεσσοριανή Αγωγή;

H μοντεσσοριανή μέθοδος ξεκινάει απÏŒ την ηλικία 2 ετÏŽν. Σύμφωνα με τη σύγχρονη παιδαγωγική η θεμελίωση της προσωπικÏŒτητας του παιδιού, ψυχολογική, πνευματική, κοινωνική ολοκληρÏŽνεται στα πέντε πρÏŽτα χρÏŒνια της ζωής του. Αυτή η προσωπικÏŒτητα θεμελιÏŽνεται σύμφωνα με τη μέθοδο ΜοντεσσÏŒρι, με την ελεύθερη δράση του παιδιού μέσα σ’ ένα επιστημονικά οργανωμένο περιβάλλον που έχει πλούσιο υλικÏŒ απασχÏŒλησης. ΥλικÏŒ που ανταποκρίνεται στα σταδιακά προβλήματα της πολυποίκιλης ανάπτυξης. Το περιβάλλον αυτÏŒ δεν είναι μÏŒνο υλικÏŒ με την έννοια πως έχει ορισμένες ασχολίες και ορισμένο παιδαγωγικÏŒ υλικÏŒ.

Είναι συγχρÏŒνως και κυρίως ένα πνευματικÏŒ περιβάλλον, ένα κατάλληλο ψυχολογικÏŒ κλίμα ÏŒπου οι σχέσεις ενηλίκων και παιδιÏŽν και των παιδιÏŽν μεταξύ τους στηρίζονται στην αξιοπρέπεια, στο σεβασμÏŒ.

Η Î­λλειψη του κατάλληλου ψυχικού περιβάλλοντος στο πολύ μικρÏŒ παιδί δημιουργεί τεράστιους κινδύνους για την ψυχική και την πνευματική του συγκρÏŒτηση.

Η ζωή του παιδιού είναι η κίνηση, η δράση. Ας του οργανÏŽσουμε λοιπÏŒν ένα περιβάλλον υλικÏŒ και πνευματικÏŒ που ανταποκρίνεται στις δικές του ανάγκες είτε βρίσκεται στη νηπιακή ηλικία είτε στην παιδική, και ας το αφήσουμε ελεύθερο να δράσει, να δημιουργήσει, χωρίς τη συνεχή επέμβαση του ενήλικα.

Ας γίνουν οι αίθουσες των παιδιÏŽν απÏŒ την πιο μικρή ηλικία ως την πιο μεγάλη χÏŽροι εργασίας και χαράς, κυψέλες δημιουργίας και οι χÏŽροι των διαλέξεων των δασκάλων. Αν είναι για κάτι περήφανο το σχολείο μας, η “Μοντεσσοριανή Αγωγή” είναι για ÏŒτι τα παιδιά του είναι ελεύθερα και χαρούμενα μέσα σ’ ένα περιβάλλον γεμάτο αγάπη και φροντίδα γιατί αυτά χτίζουν με την προσωπική τους εργασία το μέλλον τους.

Τα βίντεο του Project